Στα περισσότερα παιδιά με αυτισμό παρατηρείται μια καθυστέρηση λόγου-ομιλίας. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που η ομιλία αποκατασταθεί και επιτευχθεί μια σωστή άρθρωση υπολείπεται σε σωστή γλωσσική έκφραση, δηλαδή ναι μεν το παιδί μιλάει, αλλά χωρίς να ντύνει σημασιολογικά τις λέξεις, ή με συναίσθημα, ούτε τις συνοδεύει με λοιπές μη λεκτικές εκφράσεις (κινήσεις χεριών, εκφράσεις προσώπου κτλ). Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται να δοθεί σε περιπτώσεις ηχολαλίας, όταν δηλαδή το παιδί μιλάει μεν, αλλά χωρίς να επικοινωνεί, απλώς επαναλαμβάνει λέξεις που ακούει. Χαρακτηριστική δε είναι η φωνή του παιδιού, τυπική και μονότονη, καθώς επίσης και η αδυναμία να ξεκινήσει ή να συντηρήσει μία συζήτηση. 

Το παιδί με αυτισμό αποφεύγει να κοιτά τον συνομιλητή του στα μάτια, δε χρησιμοποιεί μέσα έκφρασης όπως χειρονομίες, μίμησης, δείχνει να μην ενδιαφέρεται να κάνει φίλους ή να ενταχθεί σε μια παρέα, ένα κοινωνικό πλαίσιο. Δεν έχει την ικανότητα να αντιληφθεί τα συναισθήματα, τις ανάγκες των άλλων, προτιμά να απομονώνεται.  Δεν χρησιμοποιεί τον δείκτη για να εκδηλώσει το ενδιαφέρον, την περιέργεια, την απορία, το θαυμασμό για κάτι. Δεν παρακολουθεί τον δικό μας δείκτη, όταν του δείχνουμε κάτι. 

Ένα παιδί με αυτισμό συχνά ενοχλείται από καθημερινούς, ακόμα και χαμηλής έντασης θορύβους, όπως για παράδειγμα το κλάμα ενός μωρού, ο ήχος από ένα μηχανάκι, μια μελωδία. Επίσης μπορεί να αντιδρά και σε ορισμένες υφές, όπως η αίσθηση ενός συνθετικού ρούχου, ή ενός βρεγμένου ρούχου, σε ορισμένες γεύσεις